De eerste maand in Spanje zit erop en wat is die voorbijgevlogen! Het voelt alsof we hier al veel langer zijn. Gelukkig begonnen we rustig: de kinderen hadden nog twee weken vakantie, waardoor we wat tijd hadden om te acclimatiseren. Zelf moesten we wel alweer aan het werk, dus het was even schakelen en combineren.
Het voelde onwerkelijk om in Girona uit het vliegtuig te stappen en naar onze tijdelijke woning te rijden. Helemaal omdat we toen nog niet precies wisten waar we terecht zouden komen. Inmiddels hebben we hier onze draai wel een beetje gevonden. Zeker nu afgelopen week de vrachtwagen met onze spullen kwam, waardoor we nu heerlijk in ons eigen bed slapen, de kinderen weer lekker met de lego kunnen spelen en de trampoline weer in de tuin is opgezet.
Ik zit nu op mijn ´plek van rust´, de open zolder met een prachtig uitzicht op de bergen en het groen, waar ik de was altijd ophang. Soms trek ik me daar even terug met een kopje thee en even niks te hoeven (als de was eenmaal hangt😉).
De dagen vliegen hier voorbij. Vooral omdat ik me soms net een taxichauffeur voel: de kinderen worden dagelijks heen en weer gereden naar school en dat is een hele klus, met verschillende begin- en eindtijden. Hopelijk vinden we daar op korte termijn een geschikt alternatief voor!
In eerste instantie dachten we te weten waar de kinderen terecht zouden komen, maar op advies van onze verhuurder hebben we ook nog een andere optie verkend. Dankzij hulp van niemand minder dan de burgemeester, die rechtstreeks contact opnam met schooldirecteuren, kwamen we uiteindelijk op een fijne plek terecht. Het schoolsysteem hier werkt namelijk met een puntensysteem, waarbij je o.a. punten krijgt voor je woonplaats.
Een halve week voor de eerste schooldag konden we de kinderen inschrijven en kregen we een uitgebreide rondleiding. De eerste schooldag was natuurlijk spannend. Je hoopt maar dat ze in een fijne klas terechtkomen, met aardige docenten. Ik was dan ook zó benieuwd naar hun gezichten toen ik ze weer ophaalde. Gelukkig kwamen ze enthousiast naar buiten. Wat zijn ze stoer!
Ondertussen hebben we ook kennisgemaakt met de lokale dierenwereld. Zo signaleerde Pheline een rat in de keuken, zitten er elke avond gekko’s op het badkamerraam, en werden Pheline en Noemi laatst opgeschrikt door een slang toen ze de deur opendeden. Volgens mij hebben ze nog nooit zo hard gegild!
Langzaam maar zeker leren we ook de mensen hier kennen. De Catalanen zijn super behulpzaam, zo behulpzaam dat het woordje ‘even’ hier eigenlijk niet bestaat. Alles duurt wat langer, maar wordt met liefde gedaan. We ontdekten ook een Nederlandse familie in het dorp, waar we even heerlijk in het Nederlands mee konden kletsen.
Wat we ook merken: hulp vragen (zeker in een andere taal) kan behoorlijk frustrerend zijn. En na het bijwonen van ouderavonden, waar we amper iets van begrepen, weten we een beetje hoe de kinderen zich elke dag voelen.
Maar er zijn ook veel mooie momenten. We hebben al wat stranddagen achter de rug, prachtige watervallen ontdekt op slechts tien minuten rijden, en het blijft bijzonder om vanuit huis zó de bergen in te kunnen lopen.
Ook de feestjes zijn hier anders. Noemi had gisteren een surprise party met haar nieuwe vriendinnen en Jefta heeft morgen een verjaardagsfeest van een klasgenoot. Hier gaan de ouders ook mee en feestjes hebben meestal geen eindtijd.
Na één maand Spanje kunnen we zeggen: we kijken ernaar uit om straks naar ons ‘echte’ huis te gaan en daar echt een thuis van te maken. We zijn enorm trots op hoe flexibel en dapper onze kinderen zijn. Tegelijkertijd merken we dat het opbouwen van een nieuw sociaal leven tijd kost en soms best even confronterend kan zijn.
Maar we zijn nog steeds blij dat we deze stap gezet hebben en zijn benieuwd naar de belevenissen van de komende periode.