We hadden gehoopt dat we inmiddels zouden weten waar we over ruim zeven weken gaan wonen. Maar het proces duurt langer dan verwacht – en vraagt vooral veel geduld van ons.
Afgelopen week zijn de verhuisdozen bezorgd. Dat maakt alles ineens een stuk concreter. Ik ben voorzichtig begonnen met inpakken; hier en daar een kast door, af en toe wat opruimen tussendoor. In de woonkamer ontstaat langzaam een klein muurtje van dozen. Het voelt best definitief om hiermee bezig te zijn, maar tegelijkertijd is het ook prettig om iets praktisch te doen richting de volgende stap. Zeker na een periode waarin we vooral veel moesten afwachten.
Na Joukes bezoek aan Girona hebben we ons gericht op twee woningen. Totaal verschillend, maar in beide zagen we mogelijkheden. Onze gedachten gingen alle kanten op. Het ene moment neigden we naar het ‘schuine-dak-huis’, terwijl we kort daarna toch weer meer zagen in het ‘hotelhuis’. Beide huizen riepen een heel ander toekomstplaatje op – maar allebei wél eentje waar we onszelf goed in konden zien wonen. Dat zorgde voor twijfel, soms wat frustratie, maar ook rust: welke kant het ook op zou gaan, we wisten dat het goed zou voelen. Eigenlijk hadden we dus te maken met een luxeprobleem.
We hebben onze Spaanse makelaar aan het werk gezet om beide woningen grondig te onderzoeken, zodat we een weloverwogen keuze kunnen maken. Het aankoopproces in Spanje gaat namelijk heel anders dan in Nederland. Daar is alles vóór de verkoop al uitgezocht en helder. In Spanje begint het echte uitzoekwerk pas als je serieuze interesse toont. In ons geval kwamen er bij beide huizen juridische discrepanties boven water, wat natuurlijk tijd kost en best intensief is.
Intussen komt het afscheid van Nederland snel dichterbij. De eerste ‘laatste keren’ dienen zich aan: het laatste schoolreisje voor de jongste twee, mijn laatste pianoles… Afscheidsfeestjes worden gepland, de klok tikt door – en toch weten we nog steeds niet zeker waar we straks precies gaan wonen. We hebben een aftelkalender gemaakt, want aan alles voelen we dat de overgang echt begonnen is.
Voor de kinderen (en eerlijk gezegd ook voor onszelf) hoop ik dat we snel duidelijkheid krijgen over ons nieuwe thuis. Het is best een uitdaging om afscheid te nemen van iets bekends, zonder te weten wat er precies voor in de plaats komt. En toch voel ik, al vanaf het moment dat we besloten te verhuizen, een soort rust die eigenlijk niet bij me past. Normaal houd ik van plannen, controle, structuur, weten waar ik aan toe ben. En laat dat nou net zijn wat op dit moment volledig ontbreekt. Die stap buiten de comfortzone is dus eigenlijk al meteen gezet na onze beslissing om te verhuizen.
Wat ik ook spannend vind, is straks de taalbarrière. Nu voer ik moeiteloos gesprekken, maar straks zal elk zinnetje denkwerk kosten. Fouten maken, leren in de praktijk en hopelijk snel groeien. Om mezelf een beetje voor te bereiden, volgde ik eerder dit jaar samen met Jouke een online cursus, zat ik heel wat uren op Duolingo en ben ik nu nog bezig met Spaanse les. Hopelijk geeft die basis me straks wat houvast.
We zijn onderweg – letterlijk én figuurlijk. En ook al weten we nog niet precies waar we uitkomen, het voelt goed om deze stap te zetten.
