Ongeveer tien jaar geleden waren wij druk bezig met onze verhuisplannen naar Brazilië, om daar twee jaar te gaan werken met tienermoeders (Judith) en Athletes in Action (Jouke). Helaas liep dit proces vast door visumproblemen, en hebben we uiteindelijk besloten om iets dichter bij huis te zoeken. We richtten de community Stichting BijHem op, gericht op de wijk Beijum. Acht jaar lang hebben we met veel passie en plezier gewerkt, mooie mensen ontmoet, kleine (en grote) veranderingen teweeggebracht en de wijk een stukje mooier gemaakt.
Toen ik vorig jaar van verschillende mensen de vraag kreeg of we nog wel eens dachten aan emigreren, zei ik op dat moment volmondig ‘nee’. Maar toen ik hoorde dat een ander gezin emigreerde, leek er ineens een vakje open te gaan in mijn hoofd. Ik begon erover na te denken, en merkte dat er langzaam een vuurtje begon te branden. Nadat ik dit met Jouke gedeeld had, schetsten we samen een beeld van hoe dit eruit zou kunnen zien. Vervolgens gingen we 1-op-1 in gesprek met de kinderen, gewoon om te zien wat het met ze zou doen als we het erover hadden. Gaandeweg kwam Spanje naar boven als potentieel land. Sindsdien hebben we over dit idee nagedacht.
Om van plannen in ons hoofd naar de werkelijkheid te gaan, stapten we in de zomer in de auto met het idee om de omgeving die inmiddels onze voorkeur had, te gaan ontdekken. We hebben ontzettend genoten van deze reis, maar we hadden nog geen duidelijke ‘ja’ of ‘nee’. Want hoe baseer je zo’n keuze? Aan het einde van de zomer hebben we de knoop doorgehakt. Het gebeurde zomaar, tijdens een gesprek op de bank. Geen grote gebaren of dramatische momenten, maar het voelde heel bijzonder om, na bijna een jaar van nadenken, ineens onze keuze te maken.
Voordat we onze beslissing aan de kinderen vertelden, hebben we het eerst een paar dagen voor onszelf gehouden. Gewoon om te kijken wat er van binnen gebeurde en of dit echt was wat we wilden. Wat ik ervoer, en eigenlijk gedurende het hele proces, was rust.
Aan het begin van dit proces had ik al het gevoel dat we dit zouden gaan doen. En ondanks de twijfels en alle ‘mitsen en maren’ die door mijn hoofd spookten, voelde ik rust. En die rust hopen we vast te houden, als we straks een fijn plekje in Spanje hebben. Rust om te leven in het hier en nu, rust in welke omstandigheden dan ook, rust met ons gezin en hopelijk ook rust voor degenen die even uit de chaos willen ontsnappen.